Historia parafii
Parafia gostyńska powstała w dniu 1 sierpnia 1925 roku. Od samych początków Gostynia należała do parafii mikołowskiej, odległej o 10 km. od Gostyni. Tam też Gostyniacy uczęszczali na niedzielne nabożeństwa, tam odbywłay się chrzty, śluby i pogrzeby. Wierny Bogu i Kościołowi lud chodził długą i uciążliwą drogą do Mikołowa. Obok domku mającego służyć za plebanię, w roku 1922 zbudowano murowaną kaplicę, której uroczyste poświęcenie wraz z cmentarzem odbyło się w niedzielę 27 sierpnia 1922 roku. Poświęcenia dokonał ks. dziekan Skowroński - proboszcz Mikołowski.
Kościół mieścił zaledwie 200 osób. Fundatorami była głównie rodzina Marii i Walenetego Kurpasów. Obecną plebanię budowano w latach 1924 - 1925. Kaplica pomyślana była jako tymczasowy Dom Boży, gdyż spodziewano się, że w najbliższym czasie zostanie zbudowany większy kościół. W roku 1927 poszerzono kaplicę. Nowy ołtarz artystycznie rzeźbiony przez Pawła Kaizera, zbudowano w roku 1934. Kiedy w 1939 roku poświęcono nowy kościół pod wezwaniem Św. Apostołów Piotra i Pawła, duszpasterstwo było prowadzone przez proboszcza i wikarego, w obu kościołach równolegle. Rozległy teren parafii był m.in. powodem wydania dekretu przez ks.bp.dr Herberta Bednorza (9 grudnia 1975 r.), który dokonał podziału parafii na dwa rejony duszpasterskie. Część wschodnią z kościołem Św. Apostołów Piotra i Pawła, oraz zachodnia z kościołem Podwyższenia Krzyża Świętego. Przy parafii Podwyżesznia Krzyża Świętego, liczącej ok. 900 wiernych założono osobne ksiegi metrykalne od dnia 1 stycznia 1976r. W związku z tym powstały samodzielne duszpasterstwa przy obydwu kościołach, zaś proboszczowie stali się niezależnymi od siebie duszpasterzami.
Przy parafii Podwyżesznia Krzyża Świętego, liczącej ok. 900 wiernych założono osobne ksiegi metrykalne od dnia 1 stycznia 1976r. W związku z tym powstały samodzielne duszpasterstwa przy obydwu kościołach, zaś proboszczowie stali się niezależnymi od siebie duszpasterzami.
W roku 1985 rozpoczęto starania o zezwolenie na budowę kaplicy cmentarnej, a potem budowę nowej świątyni. W 1989 r. otrzymano zgodę na wzniesienie nowego kościoła. 14 września 1992r. ks. bp. dr Gerard Bernacki wmurował kamień węgielny przywieziony przez poprzedniego księdza proboszcza z Ziemi Świętej, zaś 10 września 1995 roku poświęcił trzy nowe dzwony: Św. Andrzeja, Św. Rodziny i Św. Jerzego. 13 września 1997 r. ks. arcybiskup metropolita dr Damian Zimoń konsekrował nowy kościół Podwyższenia Krzyża Świetego. 13 maja 1998 roku poświęcono figurę MB Fatimskiej z drzewa cedrowego. 5 września 1999 roku poświęcono obraz Św. Maksymiliana Kolbe - Patrona Trudnych Czasów i Energetyków. Odtąd Gostyń podzielona jest na dwie parafie:
- p.w Podwyższenia Krzyża Świetego,
- p.w Świętych Apostołów Piotra i Pawła
Niech dobry Bóg udzieli swojego miłosierdzia i obfitego błogosławieństwa wszystkim kapłanom pracującym w ciągu 82 lat w Gostyni i wiernemu Ludowi Bożemu, oraz wszyskim darczyńcom, a szczególnie Dyrekcji i Pracownikom Elektrowni "Łaziska", za pomoc przy budowie nowej Świątyni.
Historia Gostynia
W dokumenatch historycznych spotykamy następujące nazwy wsi: 1471 - Gostina i Gostyń, 1575 - Gostin, 1586 - Gossdiena oraz "die Gostine", 1628 - Gostein, 1629 - Gustina, w XVIII wieku - Gostynia, w tekstach niemieckich - Gostin. Prawdopodobnie źródła nazwy należy szukać w polskim wyrazie "gość", na co wskazuje nazwa pieczęci gminy Gostyń z ok. 1780 roku. W języku polskim znane są wyrazy: "gościniec" i "gościna". "Gościniec" oznacza zarówno "wielką drogę" jak i gospodę przy wielkiej dordze. Stwierdzonym historycznie faktem jest, że przez Gostyń prowadził prastary szlak handlowy na skrzyżowaniu dróg: Mikołów - Pszczyna - Rybnik - Bieruń. W językowym wyczuciu miejscowej ludności nazwa "Gostyń", używana jest w rodzaju żeńskim: mówi się - "ta Gostyń", a odmienia się ja w przypadkach: "w Gostyni", "na Gostyni", "za Gostynią", a nigdy zaś "w Gostyniu".
Miejscowość Gostyń leży nad rzeczką Gostynką, lewym dopływam Wisły. Rzeka ta posiada swe źródło pod Zawiścią na południowych stokach Pogórza Orzesko - Mikołowskiego. Przpływa przez wieś Gostyń, Lasy Pszczyńskie, Jezioro Paprocańskie i Cielmice. Pod Bijasowicami wpada do Wisły.
Z zachowanych źródeł wynika, że wieś Gostyń zakładana była dwukrtonie. Po raz pierwszy prawdopodobnie na przełomie XIII/XIV w. Zniszczona ok. roku 1474 przez księcia rybnickiego - Wacława z rodu Przemyślidów, podczas walk polsko - węgierskich, zniknęła z mapy na około sto lat. Ponownie została zasiedlona w roku 1575 osadnikami z Wyr, przez właścicieli państwa pszczyńskiego - Promniców. W 1593 roku wymienia się już 6 zagrodników na czele z wójtem Marcinem Kurpasem. Siedem lat później było już 8 zagród, a wolni chłpi płacili po 5 talarów czynszu rocznie od zagrody. W 1840 roku było 50 domów mieszkalnych i szkoła, w której uczyło się 87 dzieci. W tym czasie zbudowano w Gostyni hute żelaza " Adelajda" z 6 piecami hutniczymi i młotem parowym. Już w 1721 roku wymienia się w Gostyni hute szkła, która jednak szybko przeniesiono w inne miejsce z powodu braku drewna do opalania pieca.
Podczas plebiscytu, który zadecydował o przynależności tych ziem do II RP, za Polską głosowało 626 osób, czyli 93,4 % mieszkańców.
